martes, septiembre 25, 2007

68. De Odyssee van House



Een tienjarige zoektocht naar een enkele track is tot een goed einde gebracht. Meerdere pogingen om met behulp van internet het raadsel op te lossen stranden. Maar de nieuwe informatiestromen die hem tot beschikking staan zijn nu te ingrijpend, te krachtig, kunnen wanneer op juiste wijze gecombineerd en aangevuurd door de wil alles zichtbaar maken wat verscholen is, kenbaar wat onbekend is.

Het probleem brengt ons terug naar 1996. Sven Väth draait op zomaar een donderdagnacht in de Chemistry (de semi-foute dansavond in de Escape waar soms de betere techno DJs draaiden.) Sinds die zomer was de MDMA voorraad van Amsterdam om mysterieuze redenen leeg en werd de stad volgepompt met zuivere MDA. Het zwaardere werk. En zo voelde hij op de dansvloer hoe zijn hoofd in een afgrond veranderde en zijn bewustzijn de duisternis in dook. Heel ver weg klonken nog beats. Eenmaal bij positieven begon Väth, destijds in opperste harlekijn modus, aan zijn set. Er klonk een ingetogen minimaal ritme, dat een tijdje doordreinde totdat uit het niets het hele geluidsspectrum explodeerde, stemmen, spiralen van melodieën en scratches. Een schoolvoorbeeld van “un long, immense et raisonné dérèglement de tous les sens." Het beste begin van een DJ-set ooit en een moment dat hem bleef achtervolgen. Hij probeerde met enkele schoten in het duister bij platenzaken wat nieuwe 12-inches uit die waren omschreven als wild en excentriek, maar zonder succes. Nog eenmaal hoort hij de track langskomen aan het einde van een Laurent Garnier set in Paradiso en dan is het verdwenen.

Na tien jaar vindt dan eindelijk de doorbraak plaats. Mixes Db is een als maar groeiende database van DJ-sets en blijkt zowaar goed gesorteerd in sets uit de jaren negentig. Het is een paar dagen downloaden en luisteren naar Garnier sets, zonder succes. Väth bewaart hij voor later aangezien zijn sets minstens vier uur duren maar al tijdens de tweede poging (live @ Rex) is het raak. Eigenlijk herkent hij de track meteen (het is zo anders dat je er niet omheen kan) maar schrikt hij er zo van dat hij rustig nog andere sets doorspit om er zeker van te zijn en de ontdekking te koesteren. In een tweede set komt de track nog beter tot zijn recht en blijkt dat wat hij altijd dacht dat twee tracks waren (een minimaal waarin de maximale werd gemixt) één is.

Het stuk er uit geknipt met Mixmeister, omgezet in een mp3 en gepost op het track ID forum van het altijd al onmisbare Discogs. Een dag later is het antwoord binnen: ‘Spiritcatcher’ van The Mod Wheel (alias van Tom Middleton, wiens Jedi Knights album hij destijds met veel plezier beluisterde.) Via hetzelfde Discogs kan hij de 12-inch zo aanschaffen en dus staat hij nog op de drempel. De beweging compleet maken? En onafwendbaar de gedachte: maakt het bezit, of zelf al de kennis, niet de herinnering kapot? Gedeeltelijk, maar het verlangen om te weten was er al en kon niet meer worden opgeheven, behalve dan door zijn oplossing. Bovendien heeft de zoektocht hem teruggeworpen in House circa 1996, een periode waar hij eigenlijk bijna compleet dreigde over te hellen naar jungle. Onterecht, want dit is bizar goede muziek. Niet beter dan nu (want toen waren er geen ‘Orange Mistake’, ‘Fizheuer Zieheuer’, ‘Doppelwhipper’ of Dumbles Debuts) maar wel intenser, niet zozeer meer druggy maar harder (het is duidelijk nog ecstasy gericht in plaats van de meer door wiet geopende details van minimal), overweldigend in plaats van verleidend.

jueves, septiembre 06, 2007

67. Zidane: Un Portrait Du 21e Siècle



Fascinerende film natuurlijk. Over de lengte van een voetbalwedstrijd de beste voetballer van de laatste vijftien jaar volgen, Warhol had het niet beter kunnen bedenken (al is Zidane veel beter gefilmd dan het Warhol oeuvre.) Een film die je op het witte doek moet zien om volledig opgezogen te worden in het spel van geluid en eenzaamheid. Die bizarre eenzaamheid van Zidane, omringd door 21 andere voetballers, een blinde scheidsrechter (de penalty die Villarreal in de eerste helft krijgt is een grap zoals alleen Spaanse scheidsrechters die kunnen verzinnen) en 80.000 toeschouwers. Hij lijkt een lange tijd verward, zoekende, de bal komt niet zijn kant uit, zijn gezicht vertrekt af en toe alsof hij zich afvraagt wat hij hier ook alweer doet. Heel zachtjes mompelt hij soms “hey, hey”, “aquí, aquí”, meer om zichzelf te overtuigen van zijn bestaan dan om de aandacht van een teamgenoot te trekken. Dan lijkt de wat pretentieuze titel zowaar te kloppen, al vergissen ze zich een eeuw, dan is Zizou een soort Zinedine Sisyphe, een reïncarnatie van die andere grootse Algerijnse existentialist met een voorliefde voor voetbal. Kortom, je kan de hele “moderne man verdwaald” interpretatie er zo op los laten.



Voetbal wordt, nu je over de schouder meekijkt in plaats vanaf de tribune/bank, opeens een vreugdeloos spel. Voor Zidane lijkt het meer een strategische denksport met een belangrijke rol voor de blik en geduld dan iets lichamelijks. Even klinkt op de soundtrack het geluid van voetballende kinderen maar ze lijken een totaal ander spel te spelen. Wanneer hij daadwerkelijk de bal beroert zijn het flitsen, zo snel als de beweging van een samoerai. Korte ingrepen in een traject van de bal. Pas tegen het einde schudt hij zijn zware gemoed van zich af, kan hij even dollen met Roberto Carlos, dwingt hij als een ware empereur de bal compleet tot stilstand door er op te staan, maar die moet blijven rollen daar kan hij zelfs niets aan doen. Dan moet je je afvragen of Zidane een briljante acteur is, die eindelijk bewust wordt van de camera en de climax ensceneert waarbij hij een rode kaart krijgt (in een opstootje lijkt hij een tegenstander een klap te geven, het gaat te snel om te verifiëren.) Totaal onverwacht als je hem daarvoor een hele wedstrijd kalm, emotieloos ziet rondlopen, minder onverwacht gezien zijn rode kaart voor gelijksoortige vergrijpen waarmee hij natuurlijk ook zijn eigen carrière op grootse en tragische wijze beëindigde.

Overigens ook een interessante film voor de Real Madrid watcher. Aan de marges van Zidane’s presentie word je een blik gegund op de terminale fase van de galacticos decadentie. Gisteren overviel hem na de film een gevoel van opluchting: dat nefaste tijdperk is voorbij.

lunes, septiembre 03, 2007

66. Het Moderne Voetbal



Gisteren in de Arena hing een curieus spandoek met de slogan Tegen Het Moderne Voetbal. Hij werd er tijdens de niet bijster goede wedstrijd erg door afgeleid. Wat is er mis met het moderne voetbal? Wat is modern voetbal eigenlijk? En wat betekende dat symbool van die leren knikker naast de tekst? Afijn, uiteindelijk zegt het meer over de gemoedstoestand van de gemiddelde Ajaxfan, een wildersiaanse cocktail van ressentiment, frustratie, ongeduld en foute romantiek. Maar het modernistische voetbal? Dat was gisteren te zien bij Villarreal - Real Madrid (0-5) waar de weergaloze combi Guti - Sneijder een heel elftal in beweging danste. De mooiste wedstrijd die hij in tijden heeft gezien.