martes, marzo 25, 2008

90. Blueberry Pie



Zijn laatste obsessie. Sinds Wong Kar Wai’s interessante mislukking My Blueberry Nights kreeg hij bij het zien van al die onaangetaste bosbessentaarten van Jude Law opeens zin om die dingen zelf te gaan maken. Voor een beetje kok zo gepiept, het enige detail waar hij nog aan moet werken is dat vlechten van de bovenkant met platte stroken voor dat echte “Katrien Duck laat de taart in de vensterbank afkoelen” effect.

"I don't know how to begin`
Cause the story has been told before."

Hij let nooit zo op teksten van liedjes maar dit is achteraf gezien wel een cruciaal begin van My Blueberry Nights gezongen door hoofdrolspeelster Norah Jones. Alles is inderdaad door en door herkenbaar in de film. En dat werkt eigenlijk door in zulke essentieel Amerikaanse gerechten als Blueberry Pie. Het is zo ontzettend onderdeel van een cluster aan symbolen (graanvelden, neon, baseball, wolkenkrabbers, etc) dat je bijna niet kan voorstellen dat er een realiteit van bestaat. Het creëert uiteindelijk een verwondering door het feit dat je het ding tastbaar hebt gemaakt, kan proeven. In ieder geval wordt hij sindsdien achtervolgd door de smaak van Blueberry Pie, voelt hij weemoed bij de gedachte dat er geen stuk meer over is, raakt hij verloren in de planning van een nieuwe taart. En er zijn natuurlijk varianten. Pumpkin Pie heeft hij al eerder gemaakt en deed hem hoofdschudden over de Amerikaanse Smaak, minder mythisch maar evenwel intrigerend is de Sweet Potato Pie, die in zijn hele gesproken cadans al een waterval aan associaties losmaakt van veranda’s, limonade, hitte, bourbon, reusachtige kalkoenen.

lunes, marzo 10, 2008

89. Waar zijn de pek en veren?

Gisteren heeft hij weer eens gebruik mogen maken van zijn democratische recht (goed, eigenlijk twee weken geleden per post.) De precieze stem gaat niemand wat aan (hij is redelijk ouderwets wat betreft die anonimiteit van de stem) maar de richting van zijn politieke voorkeuren zijn niet zo moeilijk te gissen. De uitslag van gisteren is hij ambivalent over. Het is duidelijk dat Spanje richting een tweepartijenstelsel manoeuvreert en dat is geen echte democratie. Dat er geen echte liberale partij in Spanje is, hoeft niet zoveel te verbazen. Spanje heeft geen liberale traditie en de meeste liberale partijen in Europa leven tegenwoordig ook nog eens aan de marge. Partido Popular zuigt als een zwart gat dit soort liberale tendensen op, zoals het ook de kortstondige Christen-Democraten (toch de partij van de eerste premier van Spanje na Fr*nc*) heeft opgeslokt. Veel van de alternatieven zijn in handen van regionaal-nationalistische partijen die gisteren aan macht hebben ingeboet (wat op zich een goed teken is.) Bovendien krijgt vooral Izquirda Unida geen voet tussen de deur, hun lijsttrekker mag niet meedoen aan de showdebatten op televisie en krijgt door het kiessysteem steevast minder zetels dan ze gezien de hoeveelheid stemmen verdienen.

Maar wat hem tegenstaat van de uitslag van gisteren is dat Partido Popular, de grootste bende leugenachtige, hypocriete, vals spelende, racistische, xenofobe, homofobe, opportunistische, amorele, gefrustreerde, paranoïde, arrogante huilebalken zowaar winst hebben geboekt terwijl ze na hun aantoonbare en bewuste manipulaties rond de bomaanslagen van 11M, gevolgd door doorzichtige pogingen tot maatschappelijke polarisatie met pek en veren hadden moeten zijn weggevoerd. Het maakt weer eens duidelijk hoe onoverbrugbaar en structureel de beruchte kloof tussen links en rechts in Spanje is.

martes, marzo 04, 2008

88. El Buitre



Vanzelfsprekend is de combinatie opera en voetbal gevaarlijk, want de pathetiek, extra zwaar bij gevallen cultuurgoed, ligt op de loer. Het doet denken aan die verschrikkelijke muzikale tussenstukjes waarmee de NOS sinds jaren de voorbeschouwingen van live voetbal mee “opleukt” (want anders zouden mensen zich nog eens kunnen gaan vervelen.) En toch werkt dit fragment Witte Schoonheid briljant in combinatie met Puccini. Dat heeft allereerst met de elegantie van het voetbal te maken, de achteloze passes, de fantasie en aan de andere kant natuurlijk met nostalgie. Voetballers die niet meer voetballen (of zoals Juanito een Spaanse dood zijn gestorven), voetbal dat niet meer zo gespeeld wordt, een meer afstandelijke beleving van het voetbal sinds die spannende avonden in de jaren tachtig. Prachtige details ook, Juanito die direct door heeft dat er iets monumentaals heeft plaatsgevonden en Butragueño op de schouders neemt, de verdedigers van Cádiz die hem vervolgens feliciteren (een heel Spaans gebaar dat.)