Slang van jaren geleden dat hij binnen een zeer select gezelschap bezigde: tumor als term voor een obsessie. Een van de grootste is vandaag genezen: hij bezit eindelijk een authentiek Le Coq Sportif Saint-Etienne shirt (bijna alsof het vers uit de winkel komt.) Pure blijheid zonder de gebruikelijke teleurstelling. Ook al zal hij het shirt uiteindelijk weinig dragen. Hij houdt eigenlijk niet zo van het dragen van voetbalshirts of bandshirts, hij is wat dat betreft een Spanjaard, een polodrager.
Ze hebben waarschijnlijk een seizoen dit model gedragen, namelijk 1979-1980 (met aan het begin van het seizoen een variant met Super in het geel.) Een seizoen met voor Les Verts na 1977 de gebruikelijke ups en downs. Tegenvallende prestaties in de competitie, Platini gehaald van Nancy. Rep. Larios die toch voetballer van het jaar 1980 wordt. En natuurlijk de legendarische 6-0 tegen PSV in de UEFA cup.
Wat maakt dit nu een mooi shirt? Het is net niet zo mooi als wat er na zou komen, de gestreepte (semi-polo) variant maar heel veel maakt het niet uit (al was het door die briljante kleur groen.) Het gaat natuurlijk om eenvoud, in wat het niet zegt: geen anderskleurig streepje op nek of polsen, geen clubsymbool. Het lettertype en hoe die twee accenten zijn verwerkt. Qua model de voorloper van de Italiaanse Kappa stijl waarmee AS Roma een paar jaar geleden furore maakte (geen dracht voor chronische bierdrinkers dus.) En compleet kunststof, waarschijnlijk een ramp om bij mooi weer in te spelen maar wel lekker op een regenachtige herfstdag ergens uit bij Metz of Nantes.
En zoals bij al die Franse shirts mysterieuze reclame. Wat is Super Télé? Wat is Europe 1, KB Jardin, RMC, Malardeau? Opkomende media, lokale radiostations, televisiezenders?
Dat is een van redenen dat Franse voetbalshirts zo verleidelijk zijn. Ze zijn in de basis al mooi (Adidas maakte toen ook prachtige shirts) maar ze zijn ook het product van een overgangsfase. Al vroeg in de jaren zeventig was het franse voetbal bezig met commercie, vaak charmant lokale reclame op shirts (met bijvoorbeeld het vreemde gebruik dat teams in de Coupe de France verplicht in Adidas speelden en met de sponsor van het toernooi in plaats van de clubsponsor.) Vandaar dat je Franse shirts uit de jaren zeventig relatief makkelijk kan vinden in vergelijking met andere landen. In zijn jeugd kon hij bij De Meer alleen maar ansichtkaarten en een poster kopen. Iets later was er een sportwinkel in Amsterdam waar je een Ajax trainingspak kon aanschaffen maar een normaal Ajaxshirt werd pas midden jaren tachtig voorzichtig haalbaar.
Het etiket kraait Le Coq Sportif: 1ere marque europeene. En dat is natuurlijk instant nostalgie naar een tijdperk waarin het merk inderdaad het meest vooruitstrevende en mooiste voetbalmerk was. Voordat het werd weggevaagd in de Adidas – Nike strijd waardoor voetballers er tegenwoordig niet uit zien.
