25. …here come the planes.

De foto op de voorkant van het Zaterdags Bijvoegsel van het NRC Handelsblad (dood kind…twee jaar? drie jaar oud?…naast uitgebrande auto in Libanon) snijdt door alles heen, richting een besef van kosmisch nihilisme dat hij afstandelijk theoretisch al kende maar nu in al zijn gruwelijkheid ziet: het heeft allemaal geen zin. De naam satanisch niet waard (Lucifer, de imaginaire zondebok voor ons eigen falen, heeft nog stijl en een gevoel van moraal.) Wat door zijn hoofd blijft spoken: “wie dit goedpraat, of het nu uit geopolitieke, zionistische, decadent-onverschillige of militair-technische overtuiging is, is heel eenvoudig een fascist.” Geen discussie nodig.

(na het zien van de foto is hij in een slechte bui maar hij kan en wil het niet uitleggen, dat is immers je naasten infecteren met hetzelfde besef. Dus dan maar schrijven. De blog als digitaal equivalent van het Griekse gebruik (een van Won Kar-Wai's favoriete motieven) om een gat in een boom te maken of kuil te graven aan de oever van een rivier en daar vervolgens je geheim in te fluisteren, waarna het gat wordt afgesloten. Een kleine bevrijding. Alleen wat maakt het de lezer? Een nieuwe boom of riviergeest? Of iets tussen tekst en het digitale in? Het zou ergens aansluiting moeten vinden met een van Ian Penmans recentelijke mijmeringen: "Haunting" as unprocessed information, an excess or - what's the phrase? - overload.)