En het is een verleidelijk narratief met een sleutelrol voor het zogenaamde WTC 7 gebouw dat als een onderliggende rots die wordt weggetrokken een lawine veroorzaakt waardoor het officiële narratief als een kaartenhuis in elkaar stort, die allerlei beelden, gebeurtenissen opnieuw arrangeert, nieuwe betekenissen geeft. Dat herarrangeren geeft een vreemde extase, een koortsig denken, een enthousiaste taal. Geen wonder dan dat het samenzweringsdenken een verslavend denken is, je eist meer connecties, heftigere kicks (en die heftigere kicks worden uiteindelijk het probleem van het denken: het wordt steeds groter, complexer...het denken wordt onnauwkeurig.) Alles wordt fascinerend, de meest afstandelijke chemische experimenten krijgen een antifascistisch potentieel. Het is de meest afschuwelijke, uitdagende, sublieme puzzel ooit, waarbij hij zich heel soms, tussen de kleur van branden, geluidsgolven, te snel bewegende, kankerverwekkende wolken weer realiseert dat de dood van duizenden mensen een abstract probleem is geworden.
