domingo, octubre 28, 2007

71. Hervonden identiteit

Niet al te lang geleden bekroop uit het niets de gedachte “jammer dat mijn oude Yankees jack weg is.” En zowaar kwam zijn moeder onlangs met wat oude spullen aanzetten waar het zomaar uit verscheen. Twintig jaar oud en weer helemaal opgeladen met cool. Tegenwoordig zijn deze jassen zo te krijgen in sportwinkels maar destijds, pre-internet, moest je wel naar Amerika, al had je dan meteen iets unieks in bezit. De jas belichaamd in wezen het einde van zijn nerddom (ook al was zijn kennis van baseball puur otaku), het schonk een soort instant persoonlijkheid.



En het is ook symbool van zijn toenmalige Amerikaanse Droom, een gereedschapskits van fantasie en mythologie die met name sport zo effectief kanaliseert. Al jaren houdt de vraag hem bezig waarom hij over het algemeen een voorkeur heeft voor grote teams als Real Madrid en New York Yankees in plaats voor de underdogs. Dat heeft eigenlijk weinig te maken met “voor de winnaar zijn” en meer met het feit dat zulke clubs beter te verhalen zijn, een voedingsbodem vormen van mythologie. Een bezoek aan Yankee Stadium is een van die plekken binnentreden waar geschiedenis tastbaar wordt, geesten leven. Maar baseball is toch al een sublieme Amerikaanse uitvinding, misschien naast jazz de meest essentiële, zoals iemand observeerde “baseball is waar Amerika het dichtst zoiets als zen benadert.”

Het is fascinerend dat de wedstrijd outfits van de Yankees al decennia lang onveranderd blijven (streepjes thuis, grijs met steeds hetzelfde lettertype New York voor uit), maar een snelle inventarisatie maakt duidelijk dat Starter niet meer deze jassen maakt. Vintage! En als object om te dragen ook een soort perverse draai die, nu Amerika het de laatste jaren verkloot heeft, hem weer uitdaagt eens op zoek te gaan naar de dingen die hem ooit zo verwonderden aan dat land.

domingo, octubre 21, 2007

70. Poster

Terwijl hij The Movies zaal 1 in liep om Control te gaan zien (goede film) liep hij in een flits langs een van de mooiste filmposters ooit. Jules et Jim. Jeanne Moreau op haar best natuurlijk, met die briljante lach. Maar even belangrijk is de vormgeving, die jaren zestig/predigitale esthetiek, de kleuren, het denken in lagen, de moedwillige aanvaring met de realiteit. Obsessie dus.

martes, octubre 16, 2007

69. De opvoeding



Nadat deze zomer de overgangsfase van kabel naar glasvezel hem de uitgelezen kans gaf om de dagelijkse Jetix en Nickelodeon marathon een halt toe te roepen door op kwaadaardige manier de zenders bij terugkeer, die hij ook nog eens een paar weken uitstelde, niet te programmeren, is hij begonnen met een esthetisch tegenoffensief. De avonturen van Het Molletje, Tsjechoslowaakse animatie op zijn best waren al populair en dus zijn de complete werken maar aangeschaft. Daarna is Interstella 5555 op de jonge geesten losgelaten als introductie in de wereld van Japanse animé waarna elke dag “de film van de blauwe mensen” wordt geëist. Tijd voor het grote werk, meester Miyazaki en Sen to Chihiro no kamikakushi (Spirited Away in slecht Nederlands.) Met begeleiding van vaders die ze langs de engste momenten hielp (ouders die in varkens veranderen, heavy shit voor de kindergeest.) Bizarre film, niet eens vanwege de vreemde wezens maar omdat er gewoon geen moraal is aan te wijzen (los van de voor de avontuurlijke Westerling zo verfrissende narratieve kronkels.) In tegenstelling tot de troep van voorheen een kijkervaring die ze is bijgebleven en waar ze dagen later nog op terugkomen.

Vanavond kreeg zijn dagelijkse vertelimprovisatie, de avonturen van Spookje en Vampier, plotseling een nieuw wending. Hij is maar begonnen met het navertellen van Stalker als kindersprookje.