martes, septiembre 26, 2006

32. Mossologie

Kate is opeens overal. En dat is goed. Maar zoals met veel dingen deze dagen ondergaat hij haar aanwezigheid gelaten. Meewarig. Het zijn uitgedoofde passies, objecten die niet meer de zenuwachtige extase van betekenis opwekken. The Kate Show in FOAM is derhalve een nostalgische ervaring, minstens tien jaar te laat om echt van waarde te zijn. De kunstwerken doen hem weinig, het plezier bevindt zich in de uitvergrote reproducties van foto’s van Jürgen Teller en het beeld waar het bij hem allemaal mee begon: Mario Sorrenti’s Obsession foto (de “wat voor een wezen ligt daar op de bank met die belachelijk grote voeten?” foto.) Het heeft weinig om het lijf, je bent in vijf minuten klaar en waarom ook niet? Alles is al gezegd over iemand die zelf heel goed kan zwijgen. Natuurlijk is ze een icoon, het laatste icoon voordat de term definitief zijn waarde verloor, de beschermheilige van House, het gezicht van de jaren negentig. Maar gezichten verdwijnen niet als de tijdgeest veranderd en dus blijft ze overal opduiken, dat markante gezicht, voorbij goed en kwaad, voorbij verlangen alsof ze, net als in zijn favoriete Philip K. Dick verhaal ‘Upon the Dull Earth’, de realiteit langzaam infecteert, totdat hij op een dag in de spiegel kijkt en die ijzingwekkende combinatie van jukbeenderen, snerende lippen, sproeten en zieldoorborende blik gereflecteerd wordt.



(Verbazingwekkende, recentelijke foto waar hij in eerste instantie Faye Dunaway op het hoogtepunt van haar roem in dacht te herkennen.)

domingo, septiembre 17, 2006

31. Ballard

Zijn vader. Hij heeft zich vanaf de eerste pagina van Crash thuis gevoeld in zijn wereld, zijn taal. De afstandelijke blik, halfverloren in de wereld die hem toch eindeloos fascineert, het vermoeden dat er iets mysterieus en krachtigs in de mens, in de realiteit, huist. “Geen wonder” dan dat James Spader de Ballard figuur speelt in de verfilming van Crash, aangezien hij al jaren (minstens sinds Sex. Lies & Videotape) zijn avatar is op het witte doek.
Gedachten aan het rollen gebracht door Iain Sinclairs uitmuntende studie naar die ongrijpbare film in de BFI Modern Classic series. Veel scherpe observaties, connecties (zijn Ballardianen per definite fans van Helmut Newton?) en context inclusief een mooi interview met Ballard: “Princess Di and Thatcher were the last of them, the only English ones. We aren’t important enough as a country. We don’t generate the myths of the age. Most of them come from America. America is one huge dream generator.”



En dan is er natuurlijk zijn nieuwste boek Kingdom Come. Prachtige beginzinnen: “The suburbs dream of violence. Asleep in their drowsy villas, sheltered by benevolent shopping malls, they wait patiently for the nightmares that wil wake them into a more passionate world.” Daarna is het vintage Ballard. Een verzameling briljante observaties van een zin (“In a few moments they would be bathed in a light more healing than anything on offer from the sun.”) die met typische herhaling zijn obsessies sinds Cocaine Nights (verveling, geweld, consumptie, vrije tijd, charisma - waarom nemen mensen toch genoeg met zo’n middelmatige schrijver als Houellebecq wanneer je Ballard hebt? ) verder verankeren door middel van dat typische latente fascisme wat huist onder de oppervlakte van voetbal in Engeland.



Dezelfde Sinclair observeerde laatst in een interview dat Ballard met de leeftijd steeds linkser wordt (waar het cliché stelt dat je rechtser moet worden.) Misschien. Al zal dat ook relatief gezien moeten worden vanuit een bepaalde jaren zestig perceptie. Ballard was natuurlijk altijd de meest radicale schrijver van zijn tijd, alleen maoïsten en gelijksoortig tuig moeten in hem een conservatief hebben gezien (typisch hoe dat soort maoïsten nu ontmaskerd wordt als racisten. Neem bijvoorbeeld André Glucksmann in Frankrijk, een man die vaak bij Foucault in de buurt stond bij demonstraties. Het zijn dat soort fanaten, zie Leninist Fortuyn, die omslaan terwijl je nooit kan voorstellen dat Nietzscheanen als Foucault, Barthes of Deleuze zulke onzin zouden gaan verkondingen.) Ballard en zijn oude penvriend Baudrillard zijn de grootst levende Links Nietzscheanen, Kingdom Come bewijst eens te meer dat een linkse politiek-zonder-Marxisme bestaat, een soort outsider politiek, kritiek als satire, sociologie als science fiction. “Waarom nog sociologie lezen?” bedenkt hij tijdens het lezen, dit is de sociologie die de juiste vragen stelt, verborgen verlangens ontdekt, haast onzichtbare werelden voor onze ogen zichtbaar maakt.

Kingdom Come is puur plezier van de taal, heeft nog het meest weg van het genot van je vader die voorleest, waarheid en fantasie, zonder limiet, ontsloten.

lunes, septiembre 11, 2006

30. De Verplichte Deconstructie van 9/11

Het zoeken naar de waarheid achter 9/11 is voor hem geen zoektocht naar De Waarheid, die uiteindelijk toch onbereikbaar is (hoogstens kan men ooit een zeer plausibel scenario schrijven zoals DeLillo dat deed in Libra rond de JFK samenzwering.) Dat is wat de ware samenzweringstheoreticus hypnotiseert, de gloed van echte waarheid, alles kloppend, elke connectie gemaakt, ieder geheim ontrafelt. 9/11 moet voor hem allereerst radicaal in twijfel worden getrokken vanuit een politiek motief. Het is immers de hefboom geweest waarmee de War on Terror aan het rollen is gebracht en deze moet na het falen in Afghanistan, Irak en, op “indirecte wijze”, Libanon ten einde worden gebracht voordat, in een vlaag van koppigheid/waanzin/overmoed, een desastreuze aanval op Iran wordt ingezet. Dichter bij huis moet 9/11 verdacht gemaakt worden om definitief het gedachtegoed van Pim te ontmantelen, want heel eenvoudig: zonder 9/11 geen Fortuyn. De hele neoconservatieve/racistische beweging in Nederland die al wankelt kan zo een laatste, fatale zet krijgen waarna waarschijnlijk jaren, zo niet decennia, van reparatie zullen moeten volgen om het onderlinge wantrouwen te genezen. Als de twijfel aan 9/11 niet bestond, hadden we deze moeten verzinnen.

Gelukkig zijn we eervolle mensen, die het goede en het rechtvaardige voorstaan, en valt het officiële 9/11 verhaal aan zijn eigen contradicties en leugens uit elkaar. Als sociologisch fenomeen is het fascinerend omdat het een spanning laat zien tussen het failliet van ouderwetse en de kracht van nieuwe manieren van vertellen: het 9/11 Commission Report is puur lineair, een scenario uitkiezen en alles wat er niet inpast negeren (alsof er sinds het Warren Report nooit wat is veranderd.) Tegenhanger is de haast magische kracht van internet die een gebeurtenis “oneindig” maakt: elk beeld, elke uitspraak heeft een spookachtig bestaan gekregen en kan ons op ieder moment besluipen, vormt een ketting die steeds langer en zwaarder wordt. Wil je de jumpers hun tragisch val zien volbrengen? Dat kan (het zijn beelden die je in hun kille realisme waarschijnlijk nooit zal vergeten.) De voorzitter van de 9/11 Commission op verschillende momenten zien ontkennen dat de gebeurtenissen ook maar iets te maken hebben met het Midden-Oosten? Nieuwsuitzendingen bekijken vlak nadat vliegtuigen in de Twin Towers zijn gevlogen, waarin expliciet over een extra ontploffing onder in een van de torens wordt gesproken en Bin Laden direct als meest waarschijnlijke dader wordt aangewezen? Kritisch politiek/sociologische documentaires bekijken die het geopolitieke klimaat rond de gebeurtenis duiden? 9/11 is helemaal niet vijf jaar geleden, 9/11 is pas begonnen.,