Hij houdt van dit soort films die een niemandsland opzoeken tussen popcultuur en intellectualiteit, Oshii laat zijn personages graag met citaten praten, en neemt het met plot niet zo nauw op (de bonus-DVD bevat een intrigerend interview met Oshii waarin hij stelt: “Ik denk dat het mooiste van science fiction is dat het je in staat stelt om verhalen te vertellen die iemands geest externaliseren door middel van beelden van landschappen, steden of een planeet.” En ook stelt dat mensen zich niet het verhaal van Blade Runner kunnen herinneren maar dat je de stadsgezichten, de schoonheid van de androïden nooit zal vergeten. ) Oshii heeft het vaak over Blade Runner en Innocence is ergens ook een remix van die film, stelt de vragen die Ridley Scott niet in staat was om te stellen (en wijselijk impliceerde) directer en gaat speels om met veel motieven uit die film…en het originele boek van Philip K. Dick. Scott kon weinig aan met de obsessie met dieren uit Do Androids Dream of Electric Sheep?, die Oshii hier ontroerend laat terugkeren in de relatie tussen Batô en zijn hond.
Teveel om in een keer te verwerken, dit is nu een film die je vaker moet zien. Maar ondertussen zet het hem wel terug op zijn oude Japan/animé pad. En zo kwam hij in een van zijn manische informatiezoektochten het werk van Koji Morimoto tegen, de wilde tegenhanger van Oshii en maker van de legendarische videoclip voor Ken Ishii’s ‘Extra’ (1995). Die is op deze fantastische site met Morimoto films te downloaden (DVDs van de man zijn schaars.) De echte vondst is echter Noiseman Sound Insect (1997), een 16 minuten durende film. Waanzinnig. Een schattige avant-garde. Het woord schattig lijkt een devaluatie maar laat er geen misverstand over bestaan: dit is wat hij verwacht van kunst. Zo wil hij fictie schrijven: kort, wild, futuristisch, indrukken in plaats van plot, intensiteit in plaats van dialoog…muzikaal.
