Eerder speelde daar Günter Netzer, die hij al langer interessant vond (immers de eerste grote aankoop van Real Madrid nadat in 1973 de grenzen voor buitenlandse voetballers werd geopend.) De voetballer waar je ook vaak beelden van ziet dankzij zijn glorieuze jaar met het West-Duitse elftal (de EK van 1972 en vooral Netzer in het groen, met karakteristieke lange haren die op Wembley Engeland voetballes geeft…dat moet hij Engelsen nageven, wanneer dat gebeurt vereren ze zulke spelers.)
Met wat leeswerk komt hij erachter dat Borussia Mönchengladbach werd beschouwd als de tegenhanger van Bayern München, een voetbalploeg die populair was onder het anti-establishment, (linkse) intellectuelen, de meer avontuurlijke voetballiefhebber (dit in tegenstelling tot Bayern: hautain, Beiers conservatief, orde en degelijkheid.) En niet onbelangrijk: ze hadden mooie shirts. Het spierwitte tenue van Borussia Mönchengladbach wordt aan het begin van de jaren zeventig zwaar beïnvloed door een typisch Duits modernistisch esthetiek. Eerst verschijnt een enkele groene en zwarte band die op vrij originele wijze over de linkerzijde van het shirt loopt. Vervolgens speelt de club rond 1973 in een van de vreemdste shirts ooit. Een witte basis met in het midden een groene streep daarnaast twee witte, gevolgd door twee zwarte (helaas verdwijnt dat shirt na 1975, wanneer ook shirtreclame in Duitsland zijn intrede doet.) Alles bij elkaar een cultclub.
Op Ebay schaft hij een DVD-kopie aan van de Duitse bekerfinale van 1973, want verhalen zijn leuk, hij wil de namen zien bewegen en niets schijnt te kunnen tippen aan deze wedstrijd (over het algemeen gezien als het hoogtepunt van het Duitse clubvoetbal.) Desondanks (en gelukkig maar) ook een wedstrijd met een beroemd verhaal. Dit was immers de laatste wedstrijd van Netzer voordat hij naar Real Madrid zou verhuizen. Daar stak trainer Hennes Weisweiler (die later ook bij Barça flinke problemen zou krijgen met Cruijff) echter een stokje voor. Verbitterd door de transfer van zijn beste speler, die bovendien aan vormverlies leed, zet hij Netzer op de bank.
Die wedstrijd doet zijn faam eer aan. Alweer verwondert hij zich over de schoonheid van het voetbal in die tijd. Al kan hij moeilijk de vinger leggen op het waarom. Er lijkt meer puur plezier in het voetbal zelf te zitten, er is geen cynisme. Het spel gaat heen en weer en men wil winnen door te scoren. De techniek is ook mooier en niemand belichaamt dat beter dan de grote verrassing: Wolfgang Overath van FC Köln. Niet minder dan een sublieme voetballer. Een zwervende middenvelder, statig, dominant en in het bezit van een traptechniek die nu niet meer bestaat, een kalme beweging die de bal een curve geeft en precies neerlegt bij een medespeler (na Netzer, Beckenbauer de definitieve negatie van de mythe van het Duitse voetbal als ploetervoetbal.) Het regent kansen, er wordt aan beide kanten gescoord, de keeper van Köln (overigens in prachtig zwart tenue met rode puntboorden) stopt met een katachtige reflex een penalty van Heynckes. Overath moet helaas geblesseerd het veld verlaten en in de hitte van die prachtige lentemiddag krijgen steeds meer spelers het moeilijk.
Er komt verlenging. Dan vindt het legendarische moment plaats. Netzer informeert bij Kulik of hij verder kan.Wanneer deze zegt dat hij er doorheen zit trekt hij zijn trainingspak uit. Het publiek begint te juichen. Netzer loopt langs Weisweiler het veld op en informeert hem: “Jetzt spiele ich.” Drie minuten later krijgt Netzer eindelijk de bal, net over de middenlijn. Hij draait, dribbelt geeft een pass op Bonhof die de bal meteen doorkaatst naar Netzer die is doorgesprint naar het strafschopgebied waar hij niet precies uitkomt met zijn stappen en dan maar met zijn mindere linkerbeen de bal ongenadig de kruising inschiet. Wat ook, ondanks nog wat flinke kansen over en weer, de beslissende treffer zal blijken te zijn.
Een verrijkende ervaring. Het sterkt hem niet alleen in de gedachte dat voetbal toen mooier was (op elk niveau) maar maakt de mythe niet kapot. Bovendien houdt hij van de kleine details en verrassingen. Zoals de ontdekking dat het matje al vroeg in de jaren zeventig zijn intrede had gedaan (voor bij de Keulse spelers lopen een paar proto-foute hardrockers rond.) Bij een hoekschop staan twee jonge mannen op de sintelbaan te lachen in vol jaren zeventig ornaat (leren jasjes, piekblouses, lang haar, teveel kleuren.) Iemand van de trainersstaf van Borussia Mönchengladbach rookt de hele wedstrijd zenuwachtig een pijp. En hij verbaast zich over het lichaam van Netzer, lang en breed, Duits atletisch, maar niet echt het lichaam van een voetballer. Meer een zwemmer?
Vooraf aan de wedstrijd vraagt de presentator aan studiogasten Netzer en Overath wie nu de beste voetballer was? Overath denkt natuurlijk dat Der Netzer ietsjes beter was maar Netzer komt met een curieus diplomatiek antwoord. Ik was de Prins van de Provincie, ik kon me alles permitteren maar mezelf aanpassen aan een nationaal team zoals Overath kon, had ik moeite mee en daarom was Der Wolfgang groter. De retorische bescheidenheid herbergt een ware grootsheid maar intrigerender is het welhaast utopische beeld van de Prins van de Provincie. Door velden scheurend in een Ferrari met zijn beeldschone vriendin, de avant-garde kunstenares Hannelore Girrulat (verantwoordelijk voor Netzers lange haar en dus voor een van de mooiste voetbalfoto’s aller tijden, de opname van de beslissende penalty op Wembley 1972 wanneer Netzer de bal via de paal naar binnen ziet gaan terwijl hij al juichend omhoog springt), naast hem, op weg naar zijn discotheek Lovers Lane. Daar breekt hij zich graag het hoofd over: wat voor muziek draaiden ze in godsnaam in die disco?
