Nog zoiets waar hij jarenlang naar op zoek was totdat hij bij amazon.com moeiteloos 2e hands voor 1 dollar een eerste editie paperback kon ophalen (het tijdperk is aangebroken voor de oplossing van al zijn obsessies.) Norman O. Browns Love’s Body (1966) de opvolger van een van zijn favoriete theorieboeken Life Against Death dat hij ergens in 1992 las. Love’s Body is misschien het ultieme jaren 60 boek, een verzameling aforismen (en zo schrijven zijn andere favorieten uiteindelijk ook: Wilde, Nietzsche, Barthes) die kwistig gebruik maakt van citaten uit psychoanalytische werken, filosofie, De Bijbel, Oosterse religie, McLuhan, William Blake, Joyce, Duitse en Franse dichters om zo een totaal uitzinnig Dionysisch-Katholiek-Psychoanalytisch wereldbeeld te vormen. Hij vindt het eigenlijk wel zoiets als de waarheid benaderen. Freud was een radicaal maar wat hem nog het meeste verbaast aan Love’s Body hoe extreem de generatie na hem was, Klein, Roheim, Ferenczi en Fenichel…denkbeelden waar je nu niet meer mee moet aankomen.
Het is een boek waar hij nog jarenlang naar zal grijpen, favoriete fragmenten herlezend waar hij het mysterie nog lang niet van heeft ontcijferd.
De vraag die hem tijdens lezing heeft beziggehouden is: wat zou nodig zijn om hem te doen geloven? Een soort Dionysisch Katholicisme is nooit ver weg (al is het protestantisme light van moeders kant niet zonder invloed in zijn doen en laten) Het grootste obstakel is natuurlijk dat hij niet in God gelooft. En toch kan hij een soort psychedelisch katholicisme herkennen in Love’s Body waar hij niet ongevoelig voor is maar waar in een persoonlijk eisenpakket geen paus wordt erkend, de Apocalyps als een fabeltje wordt afgedaan evenals de hemel en hel (zodra er sprake is van straf haakt hij af.) Hij is kortom erg gecharmeerd van het idee van het Koninkrijk Gods als een direct realiteit, in het nu, toegankelijk tijdens het leven.
Ergens voelt hij dat in de jaren zestig een kans is gemist om een futuristisch Christendom te scheppen, een psychedelische reformatie als het ware (de referentie is altijd het trippende schizofrene meisje in Altered States: “I felt like my heart was touched by Christ.”) Missen in kerken als de kathedraal van Brasilia, LSD als het lichaam van Christus en muziek van Penderecki, Messiaen, Stockhausen, Coltrane om een goede fusie, teweeg te brengen. Een moleculair christendom.
