32. Mossologie

Kate is opeens overal. En dat is goed. Maar zoals met veel dingen deze dagen ondergaat hij haar aanwezigheid gelaten. Meewarig. Het zijn uitgedoofde passies, objecten die niet meer de zenuwachtige extase van betekenis opwekken. The Kate Show in FOAM is derhalve een nostalgische ervaring, minstens tien jaar te laat om echt van waarde te zijn. De kunstwerken doen hem weinig, het plezier bevindt zich in de uitvergrote reproducties van foto’s van Jürgen Teller en het beeld waar het bij hem allemaal mee begon: Mario Sorrenti’s Obsession foto (de “wat voor een wezen ligt daar op de bank met die belachelijk grote voeten?” foto.) Het heeft weinig om het lijf, je bent in vijf minuten klaar en waarom ook niet? Alles is al gezegd over iemand die zelf heel goed kan zwijgen. Natuurlijk is ze een icoon, het laatste icoon voordat de term definitief zijn waarde verloor, de beschermheilige van House, het gezicht van de jaren negentig. Maar gezichten verdwijnen niet als de tijdgeest veranderd en dus blijft ze overal opduiken, dat markante gezicht, voorbij goed en kwaad, voorbij verlangen alsof ze, net als in zijn favoriete Philip K. Dick verhaal ‘Upon the Dull Earth’, de realiteit langzaam infecteert, totdat hij op een dag in de spiegel kijkt en die ijzingwekkende combinatie van jukbeenderen, snerende lippen, sproeten en zieldoorborende blik gereflecteerd wordt.



(Verbazingwekkende, recentelijke foto waar hij in eerste instantie Faye Dunaway op het hoogtepunt van haar roem in dacht te herkennen.)