Het is een soort sprookjesland waar auto’s en scooters doorheen razen, waar sublieme koffie wordt gedronken, zodat men niet compleet uit de moderniteit verdwaalt. Pas bij terugkeer in verzadigd grijs, te rechthoekige functionaliteit beseft hij echter de vervreemdende kracht van Rome: een deel zonlicht zeker, maar vooral de uitdaging aan de fantasie, het voorstellingsvermogen dat gedwongen wordt om constant op volle kracht te werken. Een gevoel van gelukzaligheid zonder muziek, films, computer, schrijven…zaken die hem onnatuurlijk schijnen, onhandige prothesen die hij zo zou opgeven voor een leven in de stad. Het is alsof Rome in een andere tijdsconstructie leeft, ergens tussen droom en waken. Een visueel leven, ondenkbaar zonder zonnebril…de Romein kijkt, altijd, met een soort onschuldige/eerlijke panseksuele blik.
Hij heeft in de voetstappen van Augustus gelopen, op gehoorafstand gestaan van Marcus Antonius grafrede voor Caesar, op de deur van de senaat geklopt. Hij kan zijn favoriete Italiaanse films met hernieuwde blik gaan bekijken. Hij heeft zowel een van de lelijkste dingen in zijn leven gezien (de Sint Pieter basiliek) als het mooiste (het villacomplex van Hadrianus). Het is een stad die het leven dwingend veranderd, je kan niet ongestraft terugvallen op de routines van ervoor. Je draagt Rome voorgoed in je. Ooit, is zijn overtuiging, zullen ze in de toekomst over de laatste 2500 simpelweg spreken als het Romeinse Tijdperk.
