42. Super 8 Herinneringen

Het is natuurlijk dynamiet in de handen van een melancholicus. Twee DVDs met gedigitaliseerde Super 8 filmpjes uit zijn jeugd. Maar het valt mee, wordt hij meer geraakt door beelden van andere mensen uit dezelfde tijd (misschien gaat het pas echt er in hakken als meer gefilmden sterven?) Het was wat het was, een redelijk perfecte jeugd, netjes afgebakend, onherhaalbaar. De melancholie voelde hij op dertienjarig leeftijd toen hij voor het eerst besefte dat het over was. Het is ook ergens een demystificatie, de zichtbaarheid van herinneringen. Momenten worden zichtbaar waarvan hij nooit zeker was of ze echt hadden bestaan (of toen een hele andere lading hadden, zijn verwondering over de mysterieuze architectonische grootsheid van de Twin Towers in vergelijking met het kruis wat we inmiddels allemaal dragen.)

Zo heeft hij lang getwijfeld of het tafereel in het klaprozenveld echt had plaatsgevonden en, zo ja (want waarom had hij anders ooit zo'n sterke associatieve reactie bij de binnenhoes van K&D Sessions?), was hij er van overtuigd dat de scène was vastgelegd op foto in plaats van film. Maar was het een ware herinnering of een herinnering aan het zien van de filmbeelden?



En toch zijn er kleine, onverwachte fascinaties. De eerste natuurlijk dat vreemde spiegeleffect: iemand die niet weet dat hij zelf uit de toekomst naar zichzelf kijkt. Tweede is de flits na afloop van zijn eerste Ajax wedstrijd (waarvan hij ook was vergeten dat deze was vastgelegd.) Best wel een cool jongetje met een serieuze blik…daarna is het helaas afgelopen, beginnen de jaren 80/het nerdschap/puberteit.

Wat hem het meest verbaasd is de jeugdigheid van zijn ouders. Vreemd hoe je dat vooral vergeet.