jueves, septiembre 06, 2007

67. Zidane: Un Portrait Du 21e Siècle



Fascinerende film natuurlijk. Over de lengte van een voetbalwedstrijd de beste voetballer van de laatste vijftien jaar volgen, Warhol had het niet beter kunnen bedenken (al is Zidane veel beter gefilmd dan het Warhol oeuvre.) Een film die je op het witte doek moet zien om volledig opgezogen te worden in het spel van geluid en eenzaamheid. Die bizarre eenzaamheid van Zidane, omringd door 21 andere voetballers, een blinde scheidsrechter (de penalty die Villarreal in de eerste helft krijgt is een grap zoals alleen Spaanse scheidsrechters die kunnen verzinnen) en 80.000 toeschouwers. Hij lijkt een lange tijd verward, zoekende, de bal komt niet zijn kant uit, zijn gezicht vertrekt af en toe alsof hij zich afvraagt wat hij hier ook alweer doet. Heel zachtjes mompelt hij soms “hey, hey”, “aquí, aquí”, meer om zichzelf te overtuigen van zijn bestaan dan om de aandacht van een teamgenoot te trekken. Dan lijkt de wat pretentieuze titel zowaar te kloppen, al vergissen ze zich een eeuw, dan is Zizou een soort Zinedine Sisyphe, een reïncarnatie van die andere grootse Algerijnse existentialist met een voorliefde voor voetbal. Kortom, je kan de hele “moderne man verdwaald” interpretatie er zo op los laten.



Voetbal wordt, nu je over de schouder meekijkt in plaats vanaf de tribune/bank, opeens een vreugdeloos spel. Voor Zidane lijkt het meer een strategische denksport met een belangrijke rol voor de blik en geduld dan iets lichamelijks. Even klinkt op de soundtrack het geluid van voetballende kinderen maar ze lijken een totaal ander spel te spelen. Wanneer hij daadwerkelijk de bal beroert zijn het flitsen, zo snel als de beweging van een samoerai. Korte ingrepen in een traject van de bal. Pas tegen het einde schudt hij zijn zware gemoed van zich af, kan hij even dollen met Roberto Carlos, dwingt hij als een ware empereur de bal compleet tot stilstand door er op te staan, maar die moet blijven rollen daar kan hij zelfs niets aan doen. Dan moet je je afvragen of Zidane een briljante acteur is, die eindelijk bewust wordt van de camera en de climax ensceneert waarbij hij een rode kaart krijgt (in een opstootje lijkt hij een tegenstander een klap te geven, het gaat te snel om te verifiëren.) Totaal onverwacht als je hem daarvoor een hele wedstrijd kalm, emotieloos ziet rondlopen, minder onverwacht gezien zijn rode kaart voor gelijksoortige vergrijpen waarmee hij natuurlijk ook zijn eigen carrière op grootse en tragische wijze beëindigde.

Overigens ook een interessante film voor de Real Madrid watcher. Aan de marges van Zidane’s presentie word je een blik gegund op de terminale fase van de galacticos decadentie. Gisteren overviel hem na de film een gevoel van opluchting: dat nefaste tijdperk is voorbij.