Een tienjarige zoektocht naar een enkele track is tot een goed einde gebracht. Meerdere pogingen om met behulp van internet het raadsel op te lossen stranden. Maar de nieuwe informatiestromen die hem tot beschikking staan zijn nu te ingrijpend, te krachtig, kunnen wanneer op juiste wijze gecombineerd en aangevuurd door de wil alles zichtbaar maken wat verscholen is, kenbaar wat onbekend is.
Het probleem brengt ons terug naar 1996. Sven Väth draait op zomaar een donderdagnacht in de Chemistry (de semi-foute dansavond in de Escape waar soms de betere techno DJs draaiden.) Sinds die zomer was de MDMA voorraad van Amsterdam om mysterieuze redenen leeg en werd de stad volgepompt met zuivere MDA. Het zwaardere werk. En zo voelde hij op de dansvloer hoe zijn hoofd in een afgrond veranderde en zijn bewustzijn de duisternis in dook. Heel ver weg klonken nog beats. Eenmaal bij positieven begon Väth, destijds in opperste harlekijn modus, aan zijn set. Er klonk een ingetogen minimaal ritme, dat een tijdje doordreinde totdat uit het niets het hele geluidsspectrum explodeerde, stemmen, spiralen van melodieën en scratches. Een schoolvoorbeeld van “un long, immense et raisonné dérèglement de tous les sens." Het beste begin van een DJ-set ooit en een moment dat hem bleef achtervolgen. Hij probeerde met enkele schoten in het duister bij platenzaken wat nieuwe 12-inches uit die waren omschreven als wild en excentriek, maar zonder succes. Nog eenmaal hoort hij de track langskomen aan het einde van een Laurent Garnier set in Paradiso en dan is het verdwenen.
Na tien jaar vindt dan eindelijk de doorbraak plaats. Mixes Db is een als maar groeiende database van DJ-sets en blijkt zowaar goed gesorteerd in sets uit de jaren negentig. Het is een paar dagen downloaden en luisteren naar Garnier sets, zonder succes. Väth bewaart hij voor later aangezien zijn sets minstens vier uur duren maar al tijdens de tweede poging (live @ Rex) is het raak. Eigenlijk herkent hij de track meteen (het is zo anders dat je er niet omheen kan) maar schrikt hij er zo van dat hij rustig nog andere sets doorspit om er zeker van te zijn en de ontdekking te koesteren. In een tweede set komt de track nog beter tot zijn recht en blijkt dat wat hij altijd dacht dat twee tracks waren (een minimaal waarin de maximale werd gemixt) één is.
Het stuk er uit geknipt met Mixmeister, omgezet in een mp3 en gepost op het track ID forum van het altijd al onmisbare Discogs. Een dag later is het antwoord binnen: ‘Spiritcatcher’ van The Mod Wheel (alias van Tom Middleton, wiens Jedi Knights album hij destijds met veel plezier beluisterde.) Via hetzelfde Discogs kan hij de 12-inch zo aanschaffen en dus staat hij nog op de drempel. De beweging compleet maken? En onafwendbaar de gedachte: maakt het bezit, of zelf al de kennis, niet de herinnering kapot? Gedeeltelijk, maar het verlangen om te weten was er al en kon niet meer worden opgeheven, behalve dan door zijn oplossing. Bovendien heeft de zoektocht hem teruggeworpen in House circa 1996, een periode waar hij eigenlijk bijna compleet dreigde over te hellen naar jungle. Onterecht, want dit is bizar goede muziek. Niet beter dan nu (want toen waren er geen ‘Orange Mistake’, ‘Fizheuer Zieheuer’, ‘Doppelwhipper’ of Dumbles Debuts) maar wel intenser, niet zozeer meer druggy maar harder (het is duidelijk nog ecstasy gericht in plaats van de meer door wiet geopende details van minimal), overweldigend in plaats van verleidend.
