Barcelona - Real Madrid 0-1
(en dat zonder al te veel moeite.)
Na twee dagen is het tijd om de gedachten te verzamelen die onrustig bleven dwarrelen maar eindelijk zijn neergedaald. En dan te bedenken dat hij bijna de wedstrijd niet wilde kijken omdat hij van het gebruikelijke scenario uitging: snel doelpunt van Barça na onoplettendheid van de verdediging, einduitslag 3-0. Iemand omschreef het al als “Victoria en Mordor” en uit dezelfde referentie zou ik graag willen citeren, “I come back to you now, at the turn of the tide”, want dat heeft zondag natuurlijk definitief plaatsgevonden. Real Madrid heeft weer het heft in handen, staat op de rails, is zelfverzekerd en boezemt angst in. Barcelona heeft op bizarre wijze het initiatief verloren door de Galacticos decadentie van Florentino te kopiëren. Nu wordt duidelijk dat de spoedtransfer van Henry na het kampioenschap van Real meer problemen veroorzaakt of beter afschermt dan oplost. Het enige wat steekt aan zondag is dat ze de superioriteit niet hebben omgezet in een vernederende 0-3 of 0-4 terwijl daar wel de mogelijkheden voor waren.
Schuster heeft redelijk snel een formule gevonden voor een elftal dat werkt, zelfs met een aanvoerder die per decreet (slecht) speelt. Aan de andere kant viel hem zondag de paradox op dat Raul ook niet gewisseld kon worden omdat er een soort ziel uit het elftal zou verdwijnen. De basis is natuurlijk gelegd met de verdediging. Ramos en Heinze op de vleugels maar vooral met het duo Cannavaro – Pepe in het centrum. Pepe zal de komende zeven jaar heersen en zich ontwikkelen tot een van de beste centrale verdedigers uit de geschiedenis van de club. Technisch, geconcentreerd, fanatisch en met intrigerend anticipatievermogen. Het elftal voelt sterk en heeft al traditioneel lastige uitwedstrijden (Bilbao, Valencia, Barcelona) gewonnen zodat lachend aan de tweede helft van het seizoen kan worden begonnen. Tijd om ook de Vloek van Riazor eens te neutraliseren.
En Barça? Zelfs de valsspelende Smurf had hun zondag niet kunnen redden. Natuurlijk is er Messidependencia, die de afgelopen maanden veel heeft gemaskeerd. Ronaldinho speelde zondag niet eens zo slecht en krijgt nu in Cataluña massaal de zwarte piet toegespeeld. Hij zal dus deze zomer verkocht worden voor een bodemprijs (ook al zal het marketingtechnisch een flinke aderlating zijn.) Deco is de volgende want die speelde zondag als een spook. Maar eigenlijk is voor Barça het probleem dat twee pilaren van eigen bodem (zo essentieel voor het instandhouden van de nationalistische mythe) Xavi en Puyol niet redeneren. Zondag werd vooral duidelijk dat de beste jaren van Puyol achter hem liggen. Ook hij is een aanvoerder die minstens nog drie jaar per decreet zal blijven spelen, maar zijn verbanning naar de rechtervleugel spreekt al boekdelen. Kortom, veel hoofdbrekens in Camp Nou, een hele opluchting omdat dit nog maar drie jaar geleden onoverbrugbaar leek.
