En nu treden we onbegrensde landen binnen…Onvermijdelijk dat hij het ooit ging lezen maar eigenlijk per ongeluk uit de bibliotheek meegenomen (in tweetalige editie), gewoon omdat het er stond (het lijkt zo’n boek dat permanent is uitgeleend.) Voorbereiding: nihil. Geen hulpboeken, een korte plotschets uit
Introducing Joyce en verder de twee tips van de man zelf: het is een droomboek en wanneer je twijfelt: hardop lezen in Dublinaccent. Na twee pagina’s was in ieder geval duidelijk dat hij gewoon de “engelse” versie moest lezen en dat hij het gaat uitlezen. Wat er verder ook allemaal over gezegd/geschreven is voor hem overheerst het weldadige gevoel van vrijheid, als hij vasthoudt aan een soort zorgeloze lezing, vrijheid om te doen met de taal wat je wilt natuurlijk, maar misschien belangrijker eigenlijk de explosie van plot (het leest inderdaad als een droom-die-je-vergeet.)
Wanneer de verlengingen verzadigd zijn, want het gaat hem hoogstwaarschijnlijk niet lukken om het boek in negen weken uit te lezen, schaft hij direct een pocketversie aan…ze vertellen je namelijk nooit dat het een heerlijk boek is om permanent bij je te dragen, op elk moment uit je tas te halen en verder in te gaan.
En
Finnegans Wake vertelt hem meteen iets over zijn dochters. De ene, proto-dichteres en verhalenvertelster, luistert vol plezier wanneer hij stukken in het Nederlands voorleest, de ander, strikter bezig met regels, krijgt ongekende woedeaanvallen.
