Zijn laatste obsessie. Sinds Wong Kar Wai’s interessante mislukking My Blueberry Nights kreeg hij bij het zien van al die onaangetaste bosbessentaarten van Jude Law opeens zin om die dingen zelf te gaan maken. Voor een beetje kok zo gepiept, het enige detail waar hij nog aan moet werken is dat vlechten van de bovenkant met platte stroken voor dat echte “Katrien Duck laat de taart in de vensterbank afkoelen” effect.
"I don't know how to begin`
Cause the story has been told before."
Hij let nooit zo op teksten van liedjes maar dit is achteraf gezien wel een cruciaal begin van My Blueberry Nights gezongen door hoofdrolspeelster Norah Jones. Alles is inderdaad door en door herkenbaar in de film. En dat werkt eigenlijk door in zulke essentieel Amerikaanse gerechten als Blueberry Pie. Het is zo ontzettend onderdeel van een cluster aan symbolen (graanvelden, neon, baseball, wolkenkrabbers, etc) dat je bijna niet kan voorstellen dat er een realiteit van bestaat. Het creëert uiteindelijk een verwondering door het feit dat je het ding tastbaar hebt gemaakt, kan proeven. In ieder geval wordt hij sindsdien achtervolgd door de smaak van Blueberry Pie, voelt hij weemoed bij de gedachte dat er geen stuk meer over is, raakt hij verloren in de planning van een nieuwe taart. En er zijn natuurlijk varianten. Pumpkin Pie heeft hij al eerder gemaakt en deed hem hoofdschudden over de Amerikaanse Smaak, minder mythisch maar evenwel intrigerend is de Sweet Potato Pie, die in zijn hele gesproken cadans al een waterval aan associaties losmaakt van veranda’s, limonade, hitte, bourbon, reusachtige kalkoenen.
