Bij hoge uitzondering een stuk over een album. Dus moet het wel een speciale plaat zijn. Een plaat ook die wat extra aandacht verdient omdat hij op een ongunstig moment, begin december 2007, is uitgebracht. No Disco Future van Melchior Productions op Perlon. Eigenlijk was hij, zonder hem te horen, sceptisch over de plaat. Achteraf bezien was de enige reden zijn enthousiasme over het debuut The Meaning waardoor hij niet verwachtte dat er nog iets kon worden toegevoegd aan de formule. Een schrikbarend gebrek aan vertrouwen.
No Disco Future, en na bijna 18 jaar verweven te zijn met deze muziek bezit hij de kritische autoriteit om dit zo snel te stellen, is een van de beste house-albums ooit. We hebben het hier over Digital Lifeforms, Revolution For Change, Insides, The Present Lover, Attention, de Plastikman platen…dat niveau. Nu doet No Disco Future hem af en toe denken aan Digital Lifeforms van Sandoz, waarschijnlijk het eerste house-album samen met Orbitals tweede, dat in 1993 voor hem zoiets als een geheel vormde, house als artistiek statement, house-als-muziek zelfs in plaats van een raster van energie wat het in de begindagen leek. De muziek bezit een zelfde openheid en achteloos ritme.
De kracht en inventiviteit van de afzonderlijke tracks zijn een gegeven maar wat No Disco Future een extra laag geeft is dat het, zonder dit op een of andere manier expliciet te maken (en het daardoor te verknallen), zelf de ervaring van house spiegelt en opgebouwd is als “de nacht”. Eerst voorzichtig, dan is er omhelzing van het collectief (“people smiling”/“a nice warm feeling”), gevolgd door een voorzichtige opbouw naar een piek (waar je bij elke track denkt: “dit kan niet beter worden”.) Daarna is ‘Coming Up’ puur rookmachinemuziek, het plateau van tevredenheid na de extase, een cruisen door duisternis, stroboscoop en rook. De laatste tracks natuurlijk als terugkeer, het ochtendlicht. De droom blijft leven.
