domingo, febrero 19, 2006

4. Abe Duque @ Club 11

Eindelijk een keer naar Club 11 gegaan in het voormalige PTT-gebouw wat zoiets als de perfecte club blijkt te zijn. Werken alleen maar vriendelijke mensen. Er is een lange gang met graffiti, een lift (met electro als soundtrack) naar de elfde etage en dan loop je door het restaurant naar de dansvloer, die ruim is maar ook niet te groot. Belangrijk detail: in tegenstelling tot rockpodia loop je niet aan een kant vast waardoor de dansvloer niet constant in beweging is met zenuwlijers die er niets te zoeken hebben. Het is sowieso niet overdreven druk. Mooie grote projecties met gruizige films van de Amsterdamse havens. Het geluid helder en op een geciviliseerd niveau. En daar onder het uitzicht, een compleet beeld van Amsterdam bij nacht. Een club die je alleen denkt tegen te komen in een William Gibson verhaal. Japans. Vaak moet hij de neiging weerstaan om naar de stad toe te dansen. Een vreemde gewaarwording om dansen tot nu toe altijd een in zichzelf gekeerde bezigheid is geweest, iets dat je in een afgesloten wereld doet, waar gedachten niet kunnen ontsnappen. Nu volgen zijn ogen nachtbussen, vraagt hij zich af waar auto’s naar toe gaan op dit tijdstip.

(Abe Duque draait een puike set. Strak, met een hoog acidgehalte. En acid verveelt nooit, blijft immer mysterieus. Een goede mix van nieuwe tracks en sardonische klassiekers van Bam Bam (‘Where’s Your Child’), Phuture (‘Rise From Your Grave’) en Tyree (‘Video Crash’). Mooiste nummer van de nacht een extatisch opbouwende en opbouwende track met een subtiel saxofoonmotief in de stijl van ‘Hi-Tech Jazz’ (Galaxy 2 Galaxy) maar minimaler, dwingender en veel beter.)